‎‎آشيان سنگى

‎‎آشيان سنگى
‎عقاب تيزپر طرف كوهسار خوديم
‎ به آشيانه ى سنگى همان شرار خوديم
‎نمى نهيم سرى زير بار منت غير
‎غلام همت خويشيم و شهريار خوديم
‎نخورده ريشه ى ما آب از يم ديگران
‎به بوستان خودى سرو جويبار خوديم
‎به مشت خار و خسك، گو: كناره باش، كه ما
‎چو موج، بحر به دوشيم و رهسپار خوديم
‎چراغ لاله ى ما بى فتيله مى سوزد
‎ ببين كه روشنى چشم انتظار خوديم
‎بناى ماست متين همچو كوهسار بلند
‎نمى رويم ز جا بسكه استوار خوديم
‎هميشه پاك چو آبيم و پخته چو ن نانيم
‎ز گرم و سرد جهان طرفه يادگار خوديم
‎ندارد هيچ كسى زور بازوى ما را
‎سوار يكه ى ميدان كارزار خوديم
‎ضيا حديث طراوت به شعر ماست تمام
‎مدام تازه به تأثير نوبهار خوديم
‎استاد احمد ضيا قاريزاده