او ز یار می‌نالد؛ من ز رنج بی‌یاری
کار می‌دهد دستم آخر این خودآزاری
تن به میله می‌کوبم چون پرنده‌ی تنها
بسلم، نمی‌میرم وای ازاین گرفتاری
چای تلخ می‌نوشم شعر و قصه می‌بافم
شعرهای ناموزون، قصه‌های تکراری
هی نگو که بی‌خارم؛ سنگ ره مپندارم
من هم آرزو دارم: عشق، یار، عیاری
کو بهار؛ کو لبخند؟ این قیامت سرخ است
جنگ مشت با شمشیر، های‌وهوی بیماری
از نفس چه می‌پرسی خود به عطسه‌یی بند است
در جهان و جان انگار حکم مرگ شد جاری
پشت این شب تاریک صدهزار خورشید است
صبح می شود آغاز فصل سبز بیداری
یحیا جواهری
کار می‌دهد دستم آخر این خودآزاری
تن به میله می‌کوبم چون پرنده‌ی تنها
بسلم، نمی‌میرم وای ازاین گرفتاری
چای تلخ می‌نوشم شعر و قصه می‌بافم
شعرهای ناموزون، قصه‌های تکراری
هی نگو که بی‌خارم؛ سنگ ره مپندارم
من هم آرزو دارم: عشق، یار، عیاری
کو بهار؛ کو لبخند؟ این قیامت سرخ است
جنگ مشت با شمشیر، های‌وهوی بیماری
از نفس چه می‌پرسی خود به عطسه‌یی بند است
در جهان و جان انگار حکم مرگ شد جاری
پشت این شب تاریک صدهزار خورشید است
صبح می شود آغاز فصل سبز بیداری
یحیا جواهری
