Раҳбарон дар анҷуманҳои бузург
Мешаванд аз баҳри ту сурху сафед.
То ту аз хоки сияҳ сар мекашӣ,
Медиҳӣ аз заҳмати деҳқон навид.
Бишкуфӣ, мисли чаманҳо бишкуфанд
Ғунчаҳои орзуи деҳқон.
Ҳар қадар боло шавӣ, боло шавад
Эътибору обрӯи деҳқон.
Шӯша бандад пираҳанҳо дар бадан
То зи ту пироҳани нав офаранд.
Эй басо бар хок сар хам мекунанд
То туро аз хок берун оваранд.
Чун қад афрозӣ, сарафрозӣ кунанд
Сарварон аз минбари толорҳо.
Он қадар гардад забонҳошон дароз
Васфи ту гӯянд бо такрорҳо.
Гарчи мерӯӣ ту аз хоки сияҳ
Ҳастӣ рамзи дилсафедиҳои мо.
Дар ҷило ҳамчун ситора дар замин,
Дар сафедӣ чун раҳи фардои мо.
Пок чун номуси деҳқони асил,
Чун дили кӯдак ту беолоишӣ,
То ту осоӣ, надорад рӯзу шаб
Марди деҳқон роҳате, осоише.
Бишкуфад пайколҳо чун Каҳкашон,
Ин замин гардад дучандон нозанин.
Пунбачиндухтар саҳар то шомгаҳ
Пунба не, чинад ситора аз Замин…
[1974]
