Гаҳе ҷамъу гаҳ ошуфта
Ба роҳи умру шеъру ишқ
Хатоҳое зи ман рафта.
Хатоҳое ба рафтору ба гуфторам.
Хатоҳое ба кирдору ба афкорам.
Ки бар доғи гуноҳонам
Гирифторам, гирифторам.
Ки пеши хеш медонам,
Ки ман умре зи афкори худ афгорам.
Вале андешае! Сабре!
Агар рафтам чу шохобе ҷудо аз рӯд
Ба маҷро боз баргаштам.
Чу моҳӣ гар паридам як қади найза зи сатҳи об
Ба дарё боз баргаштам.
Агар бишкаст шохе аз дарахти орзуи ман,
Ба хоки эътиқоди зиндагӣ як решаам афзуд.
Гаҳе як лағзишам беҳ буд аз сад носеҳи тарсу,
Туфайли як хато дар сар ҳазор андешаам афзуд.
Миёни баҳсу ҳукми носеҳони қолабӣ дидам,
Ки онҳо низ беш аз ман хатокоранд.
Риёкоранду айёранд.
Вале аз баҳри хаспӯши гуноҳи худ
Дусад баста санад доранд.
Хатокорони аз ман пиртар бояд накӯ донанд,
Ки ман ҳам як замоне чун фурӯ биншинад эҳсосам,
Чу хуни гармам аз фаввораи шавқаш фуруд ояд,
Чу оташҳои пуртоби дарунам бешарар гарданд,
Чу онҳо носеҳи ғамхор хоҳам шуд,
Чу онҳо довари солор хоҳам шуд.
Хатокорони беш аз ман хатокарда накӯ донанд,
Ки баҳри як хатои ман
(Шараф бодо ба онон!) низ онон ҳам сабабгоранд;
Ки баҳри як хатои ман
Гунаҳкорони бисёранд…
Вале сабре!
Чу рӯзе баршавам бар қуллаи худ,
Шумо, эй носеҳони хурдабини ман!
Накӯ бинед то фарзу яқини ман,
Бибояд бо ҳазорон ранҷ аз он дидгоҳи худ
Ду қулла боз болотар бароед аз мақоми ман –
Вагарна бо чӣ меъёре
Зи пои кӯҳ ҷурми қулларо нодида мебинед,
Шумо эй доварони нотамоми ман!
Ман охир мерасам бар қуллаи худ,
Ки ӯ дар ин ҷаҳон, дар ин замин аст.
Ман Инсон мекунам худро,
Бидонед,
Хатои охирини ман ҳамин аст!…
[1979]
