تا رخ از باده گلرنگ برافروخته ای

تا رخ از باده گلرنگ برافروخته ای
جگر لاله عذاران چمن سوخته ای
نیست صیدی که دلش زخمی مژگان تو نیست
گرچه از شرم و حیا باز نظر دوخته ای
می توانی به نگاهی دو جهان را دل داد
اینقدر دل که تو بر روی هم اندوخته ای
مژه در دیده نظارگیان خواهد سوخت
این چراغی که تو از چهره برافروخته ای
سوزنی نیست که در خرقه ما نشکسته است
چه نظر بر دل صد پاره ما دوخته ای؟
می شود کار دو عالم چو به یک شیوه تمام
اینقدر شیوه تو از بهر چه آموخته ای؟
من کجا هجر کجا، ای فلک بی انصاف
به همین داغ بسوزی که مرا سوخته ای!
می دهد بوی دل سوخته صائب سخنت
می توان یافت درین کار نفس سوخته ای