به گلو که بسته حنجر دل من گرفت ایراد

تو نبندی ره خدا را، به نوای شعله بارم
که اگر ره اش ببندی شود آه من چو فریاد

نکند که آه ی جانسوز نرود بیرون ز سینه
که دگر توان ندارم به هوای داد و بیداد

و ز چنگ غم چه گویم بچنان گرفته قلبم
که دگر نه جا دارد به غم و به شعله ی داد

تو بگو به دیده ام ای هوشی از سرم برفته
که به سان ابر و باران سر آتشین دلم باد

به قلم بگو درین شهر نشود چکامه ات شاد
که به شعر و بیت شیرین نرسد قدوم فرهاد

به درخت وهم و آرزو تو بگو به خود بیاید
که ز تو دسته دارد تبری به پیش جلاد

به ترانه ساز دل گوی به هوای عشق سراید
که ازین دمش به سینه شود این خرابه آباد

بگذار که آه ی تلخم به نفس نفس برآید
به گلو که بسته حنجر دل من گرفت ایراد