از تف آه من بسان حباب

از تف آه من بسان حباب

فرش و دیوار و سقف خانه شد آب

شعلهٔ حسن او بسوزاند

کز نقابش کنی ز چادر آب

هر سحرگه زجام آئینه

چشم مستش کشیده بادهٔ ناب

دوش شرم نگه به آتش نرم

از گل روی او گرفته گلاب

جویای تبریزی

Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *