اگر حرفی ز سوز آتش عشقش بیان کردم

به رنگ شمع محفل خویش را صرف زبان کردم

فغانم از گداز آتش غم اشک حسرت شد

بحمدالله که درس ناله را امشب روان کردم

کشیدم بر سر آخر پردهٔ رسوایی عشقش

به جیب پارهٔ خود غنچه سان خود را نهان کردم

خیال مهر رویی بر دلم تابیده است امشب

زمین را از فروغ کوکب اشک آسمان کردم

چو صبح از ساغر خورشید جویا در دم پیری

چراغ خویش روشن از شراب ارغوان کردم

جویای تبریزی