ز تیغ ناز خون خلق بیرحمانه می ریزد

به آیینی که گویی باده در پیمانه می ریزد

فشارد بر دلم دندان ز هر دندانه از غیرت

چو طرح اختلاط آن زلف کج با شانه می ریزد

به سعی خود گشودن کی توان قفل در روزی

کلید اینجا بسان ماه نو دندانه می ریزد

گدازد آتش رشکش چنان امروز گلشن را

که رنگ از ساغر گل چون می از پیمانه می ریزد

وطن در گرمسیر عشق رندی را سزد جویا

که از خاکستر پروانه رنگ خانه می ریزد

جویای تبریزی