مایه ای از خون دل و زگریه سامانی نداشت

هر که چون مینا به بزمت چشم گریانی نداشت

بر جنونم وسعت این عرصه دایم تنگ بود

جامهٔ عریانی ام چون دشت دامانی نداشت

از تپیدنهای بسمل شرم می آید مرا

اینقدرها از برای رفتن جانی نداشت

در سراپا خنجرش را بسکه بشکستم نود

در تنم از استخوان کلکی که پیکانی نداشت

هر کدورت را گشادی هست جویا کس ندید

هیچ کهساری که در پهلو بیابانی نداشت

جویای تبریزی