می گشاید چشم بستن قفل درهای وصال

پلک ها بر هم بود چسباندهٔ مشق خیال

گرد کلفت بسکه بر رخسارم از جوش غم است

روی بر دیوار در آیینه ام دارد مثال

صدمه های دل طپیدن سخت زور آورده است

بر فلک رفت استخوان پهلوی ما چون هلال

شاهراه وصل جانان پیش پا افتاده است

پای مالیدن ستم باشد ستم، چشمی بمال!‏

غم مخور جویا که زود از خاک برگیرد ترا

آنکه سازد پنجهٔ زربخش او گل را نهال

جویای تبریزی