گریبان ابتذال

ای وانشسته‎گان فروخفته در سکوت!
انجام چیست؟
جز این‌که از کرشمه‌ی آغازهای پوچ
آغاز می‌شود
در شاید و نباید و باید عبور ‎‏را
برباد داده‌اید
از خود گذر کنید
جاری شوید
هی زودتر شوید
دندان گذاشت روی گریبان دوستی
اکوان غصه‌های اجل‎خیز ‏روزگار
تاکی چنین‎ غریبه در آشوب بادها؟
حماسه‎ی حقارت ایمان خویش را
فریاد‏‎‎‌‌‎ می‎زنید؟
در تنگنای کلبه‌ی ای‎کاش روز و‎ شب
آغازهای روزنه‎ی فصل سبز‎‎ را
بیگانه ‏خوان مردم دیگر گرفته¬اید
ای مرگ تان غرور!
وی رنگ تان به گور!
ای سرخ‎باورانِ گمان‎آتش¬انتها!
خاموشِ مست،
خفته در آغوش هر‏ستیغ
از ‏تکه‌های حوصله‌ی موج‌های خون
بیرون کشید رتبه‎ی مفهوم خشم خویش
بیم زمان به غربت خلوت‌گزیده¬گان
رسوایی ملامت رنج حضور را
در ایستگاه باورتان خنده می‌‏زند

ای قطره‌های شوخ فروخفته در سکوت!
فرسود در تقاطع تزویرِ انتظار
سنگ¬واره‎های غرقه‎ی تهداب زنده¬گی
با این‎همه هنوز
در خاک‎روبه‌های بلند بساط عمر
عفریت‌های پیر
آرامش نزول زمان و ظهور را
از هم دریده‎اند

ای وانشسته‌گان گزاف‌آفرین¬شرر!
فرصت‎گزید‎ه¬گانِ اداناشناس دیر
رنگین‌گران درد شفق‎دست روزگار
لابی‎گران سرخ شب‎آمال آفتاب
ته‎مانده¬گان پهنه‎ی تمرین بند‎ه¬گی
چوبینه‌‏بینشان جفاکیش جنگ‏‌خوی
در نیست‎سارِ عافیت‎آباد نیستی
بسیار بی‌چُرا
از رویش حقیقت ممکن گذشته‎اید
بسیار در تلافی دوران پوچ تان
پیموده‎اید راه دراز غم و غبار
ای داد از گرایش تضاد‌های پیر!
وی شرم بر تقابل مفهوم‎های شُوم!
آنگاه که در ستیغ صدا خون گریست جسم
تاریک شد گمان
فریاد شد مجاب
آکنده شد نزول
پوسید در‎ عذاب سیاهی تناب عشق
سرماند در ‎توقف اکنون گذشته‌ها
آلوده شد نَفَس
تا در نوای خشم زمان گُم شد انتظار
از ‎شاخه‎ی شکسته‎ی وجدان‎های خشک
پروا‎‎ز‏‏ پرکشید و گوارایی کوچ کرد

ای راویان رنج!
ای عاریت‎گران!
تا کی پناه به خون؟
قامت کشیده قهقه‎ی بی‌باک لحظه‎ها
در خاک چون شما
خنیاگران زمزمه‎ی نبض فاجعه
با اتفاق هیچ
سرچشمه‎ی قدامت تنهایی مرا
انکا‎ر کرده‎اند
رویید‎ه¬گان کم¬بغل سایه‌‏گان نحس
در هاله‎ی تعمق تفسیر شعر من
نابودی حضور خدا را گرفته‌اند
برپشت اشتران تعلق گروه مرگ
در هیبت تهاجم موهوم‎های پوچ
گنجینه‎ی تملق ایمان خویش را
محکم کشیده‎اند
اینک منم گرفته گریبان ابتذال
در مسلخ تهوعِ درد و غرور و عشق

هلال فرشیدورد
کابل: 1397