مستان ز گوش پنبۀ غفلت کشیده اند

مستان ز گوش پنبۀ غفلت کشیده اند
آواز ِ پای ِ باده رسیدن شنیده اند
آنها که دل به قطعۀ یاقوت بسته اند
گلگون بیاض ِ چهرۀ او را ندیده اند
باید به خط لعل ِ لب ِ یار بنگرند
مستان که دود ِ آتش ِ می را ندیده اند
از برق ِ خندۀ تو صفا موج می زند
این شعله را ز آب ِ گهر آفریده اند
هرگز ندیده صنعت ِ مشاطه را بخواب
از رنگ سرمه صورت ِ چشمت کشیده اند
رنگین شد از ملایمت ِ طبع ِ ما جهان
از نخل ِ موم ِ ما گل ِ خورشید چیده اند
بوی جنون ز داغ ِ دلم میتوان شنید
این لاله ها ز تربت ِ مجنون دمیده اند
رنگین شود نگه ز تماشای صفحه ام
گویا که مسطرش ز رگ ِ گل کشیده اند
خود را رها ز سختی ِ ایام کرده اند
صافی دلان که از رگ گوهر چکیده اند
شوکت نظاره کن که به دیوار ِ خانه ام
گلها به رنگ ِ معنی ِ رنگین کشیده اند

محمد اسحاق شوکت بخاری