نی مائے!
مَن دے وچ ہنیر نی مائے
کیہ جندڑی دا پھیر نی مائے
ہو سکدی اے دیر نی مائے
متھا چُم لے فیر نی مائے
کالے ورقے قسمت دے نیں
راتاں وانگ سویر نی مائے
سکھاں دے اس کال تے چپ آں
جندڑی دے اس جال تے چپ آں
ساہواں دی ہر چال تے چپ آں
میں اپنے اس حال تے چپ آں
اتھرو، وِچ قطار نی مائے
لعلاں ورگا پتر تیرا
رلدا پھرے بزار نی مائے
جند نوں روگ ہزار نی مائے
روح دے اندر چھالے بن گئے
سینے لا اک وار نی مائے
بول نی مائے بول نی مائے
مٹھے بول اَج بول نی مائے
سڑ گیا ماس دِلے دا سارا
سُچا مرہم گھول نی مائے
دکّھ نی مائے دکّھ نی مائے
پچھے پے گئے دکّھ نی مائے
اپنے پیار دا پانی پا دے
سُک گئے ساڈے رُکّھ نی مائے
روٹی ہتھ نل آپ کھوا دے
ڈنگ پئی مارے بھُکّھ نی مائے
سفنے مارن روز چپیڑاں
اپنے آپ نوں آپ دریڑاں
کدرے تیرے پے نہ جاون
ہنجواں دے وچ فیر تریڑاں
اکھیاں نوں نا گیڑ نی مائے
اَدھی اَدھی رات نی مائے
اکھیاں دے وچ مول نہ آوے
نیندر مارے جھات نی مائے
“دکھ دی روٹی، سول دا سالن”
جی کردا اے کردا جاواں
تیری اک اک گل دا پالن
سینے دے وچ چاہ نی مائے
دنیا دے وچ ہور نہ ساڈی
تیرے باج پناہ نی مائے
پاسا پرتاں، اک اک انگ توں
نکلے درد کراہ نی مائے
بھیج دعاواں ٹھنڈیاں مٹھیاں
بلدی سینے آہ نی مائے
خورے کیڑھے کیڑھے دکھ وچ
ہو گئے رات دِنے رو رو کے
ساڈے نین تباہ نی مائے
تلکن رستہ جیون دا اے
دسدی پئی اے گور نی مائے
روح دے اندر پھٹ لاندا اے
پچھتاوے دا شور نی مائے
سائیں اَگّے ترلا پاوِیں
ہو گئی بس، نئیں ہور، نی مائے!
سائیں اَگّے حال سناوِیں
تیرا پُت بے زور نی مائے
مائے نی کرماں والیے مائے
سکھ نیں تیرے نال نی مائے
مائے تیرے ہتھ پیا جوڑاں
مندڑا میرا حال نی مائے
ڈاڈھے رنج ملال نی مائے
متھا چُم لے فیر نی مائے
میریاں اکھاں لال نی مائے
میریے بھاگاں والیے مائے
کَد تک رو رو وقت گزاراں
نکّی عمرے روگ ہزاراں
ویلا لنگھدا چپ چپیتے
کنج سجناں نوں واجاں ماراں
سجن میتھوں دور نی مائے
انج دنیا وچ پئے آں جسراں
بالے، وِچ تندور نی مائے
اپنی چُنی ہتھ وچ لے کے
پونج اکھیاں دے نیر نی مائے
آساں لیر و لیر نی مائے
باواں دے وچ سانبھ لے مینوں
دنیا مارے تیر نی مائے
روک نی مائے روک نی مائے
ہن نہ سانوں روک نی مائے
تیرے ہنجو بن جاندے نے
پیراں دی زنجیر نی مائے
دے دے فیر دعا نی مائے
سارا رولا انج مکاواں
سوہنے شہر نجف نوں جاواں
سچّے دے دربار تے آواں
اوتھے اپنے زخم دکھاواں
علیؑ ولی نوں حال سناواں
زین انھاں دا سَگ سدھاواں
پاک علیؑ دے قدماں دے وچ
ہووے فیر اخیر نی مائے
اک اے تیرا پیار، تے نالے
سچا میرا پیر نی مائے۔۔۔
زین شکیل
مَن دے وچ ہنیر نی مائے
کیہ جندڑی دا پھیر نی مائے
ہو سکدی اے دیر نی مائے
متھا چُم لے فیر نی مائے
کالے ورقے قسمت دے نیں
راتاں وانگ سویر نی مائے
سکھاں دے اس کال تے چپ آں
جندڑی دے اس جال تے چپ آں
ساہواں دی ہر چال تے چپ آں
میں اپنے اس حال تے چپ آں
اتھرو، وِچ قطار نی مائے
لعلاں ورگا پتر تیرا
رلدا پھرے بزار نی مائے
جند نوں روگ ہزار نی مائے
روح دے اندر چھالے بن گئے
سینے لا اک وار نی مائے
بول نی مائے بول نی مائے
مٹھے بول اَج بول نی مائے
سڑ گیا ماس دِلے دا سارا
سُچا مرہم گھول نی مائے
دکّھ نی مائے دکّھ نی مائے
پچھے پے گئے دکّھ نی مائے
اپنے پیار دا پانی پا دے
سُک گئے ساڈے رُکّھ نی مائے
روٹی ہتھ نل آپ کھوا دے
ڈنگ پئی مارے بھُکّھ نی مائے
سفنے مارن روز چپیڑاں
اپنے آپ نوں آپ دریڑاں
کدرے تیرے پے نہ جاون
ہنجواں دے وچ فیر تریڑاں
اکھیاں نوں نا گیڑ نی مائے
اَدھی اَدھی رات نی مائے
اکھیاں دے وچ مول نہ آوے
نیندر مارے جھات نی مائے
“دکھ دی روٹی، سول دا سالن”
جی کردا اے کردا جاواں
تیری اک اک گل دا پالن
سینے دے وچ چاہ نی مائے
دنیا دے وچ ہور نہ ساڈی
تیرے باج پناہ نی مائے
پاسا پرتاں، اک اک انگ توں
نکلے درد کراہ نی مائے
بھیج دعاواں ٹھنڈیاں مٹھیاں
بلدی سینے آہ نی مائے
خورے کیڑھے کیڑھے دکھ وچ
ہو گئے رات دِنے رو رو کے
ساڈے نین تباہ نی مائے
تلکن رستہ جیون دا اے
دسدی پئی اے گور نی مائے
روح دے اندر پھٹ لاندا اے
پچھتاوے دا شور نی مائے
سائیں اَگّے ترلا پاوِیں
ہو گئی بس، نئیں ہور، نی مائے!
سائیں اَگّے حال سناوِیں
تیرا پُت بے زور نی مائے
مائے نی کرماں والیے مائے
سکھ نیں تیرے نال نی مائے
مائے تیرے ہتھ پیا جوڑاں
مندڑا میرا حال نی مائے
ڈاڈھے رنج ملال نی مائے
متھا چُم لے فیر نی مائے
میریاں اکھاں لال نی مائے
میریے بھاگاں والیے مائے
کَد تک رو رو وقت گزاراں
نکّی عمرے روگ ہزاراں
ویلا لنگھدا چپ چپیتے
کنج سجناں نوں واجاں ماراں
سجن میتھوں دور نی مائے
انج دنیا وچ پئے آں جسراں
بالے، وِچ تندور نی مائے
اپنی چُنی ہتھ وچ لے کے
پونج اکھیاں دے نیر نی مائے
آساں لیر و لیر نی مائے
باواں دے وچ سانبھ لے مینوں
دنیا مارے تیر نی مائے
روک نی مائے روک نی مائے
ہن نہ سانوں روک نی مائے
تیرے ہنجو بن جاندے نے
پیراں دی زنجیر نی مائے
دے دے فیر دعا نی مائے
سارا رولا انج مکاواں
سوہنے شہر نجف نوں جاواں
سچّے دے دربار تے آواں
اوتھے اپنے زخم دکھاواں
علیؑ ولی نوں حال سناواں
زین انھاں دا سَگ سدھاواں
پاک علیؑ دے قدماں دے وچ
ہووے فیر اخیر نی مائے
اک اے تیرا پیار، تے نالے
سچا میرا پیر نی مائے۔۔۔
زین شکیل
