ساڈا سُولاں دے وچ دل
اِنج چُبھّے خالی راہ
جِویں اکھّیں دے وِچ کِل
سانوں پَچھّو‘تا، نہ دَس
ساڈے زخماں نوں نہ چھِل
اوہدی کھبی اَکھ اِچ وال
میرے اُتلے ہوٹھ تے تِل
کدیں رَسَم تروڑ کے آ
کدی کدّھاں ڈھا کے مِل
ساڈی کَنڈ دے تَلّے کَچ
ساڈے سینے اُتے سِل
فرحت عباس شاہ