در عشق در انظار چه رسوا شده ماندیم

گرچه نرسیدیم به دلخواسته، گو، کَی
زانو به بغل برده و دل تا شده ماندیم

ما اندوهِ سوزانِ دلِ سوخته بودیم
در سینهٔ خود پیچ زده، لا شده ماندیم

با هر کی که برخاست به سودایِ رهایی
پرچم به سرِ شانه و بر پا شده ماندیم

ما، “حقِ” غریبیم که با بغضِ گلو گیر
سربسته و بسیار رها ناشده ماندیم

در فصلِ زمهریر و دو دستانِ فسرده
سرما زده و اینهمه بی ها شده ماندیم

پایان نرسیده ست چو افسانهٔ این عشق
کی گفت که بی دامنِ فردا شده ماندیم

محمد اسحق فایز

۱۲ اسد ۱۴۰۰
کابل