مرا از من برون آور، دریدَستَم پلنگِ خود

اگر چه نوبهاری داشتم، در وحشتِ توفان
– امیدِ غنچه گی پژمرد میانِ بوی و رنگِ خود

سکوتِ تلخِ من توفان گرفت و داد بربادم
چه داشتم تا ببخشم موجِ دریایِ نهنگِ خود؟

به زخمِ زنده گی بسیار مُردم — زنده گی کردم
چنانِ شمع گریان تا شدم، سوختم ز ننگِ خود

درایِ کاروانِ شعرِ بیداری، در این دفتر
همیشه می کُند تفسیرِ زیستن، دنگ دنگِ خود

بسوز ایمانِ خاموشِ مرا با نامسلمانی
و سبزِ خط و خالم ساز هندو! با گرنگِ خود

میانِ آینه چون راویی سازم روایت ها
به پیشِ رویِ تو افسانه می خوانم ز زنگِ خود

تُنُک خوابی ندارد لذتی، ای چشم آهوها
همان به بشکنم این تُنگِ معنا را به سنگِ خود

محمد اسحق فایز

۹ دلو ۱۳۹۹
کابل