نريز باده که دستی به زلف يار ندارم

کدام کوچه‌ی تنگی؟ کدام کافه‌ی دنجی؟
که هيچ جای جهان با کسی قرار ندارم

نشسته گَرد به خانه، نگير خرده که من هم
مسافری که بگيرد مرا به کار، ندارم

ببند پنجره‌ها را، ببند پنجره‌ها را-
-به روی من که اميدی به انتظار ندارم

بگو به مرگ بگيرد تمام هستیِ من را
به جز فراق که چيزی در اختيار ندارم

اگر به خانه‌ی من آمدی، چراغ بياور
که هيچ صبح سپيدی به شام تار ندارم…

میترا سادات دهقانی