هرقدر هم ساكت نشستن مشكلت باشد

اينقدر در گفتن دويدی، كوله‌بارت كو؟
اين سهمِ خيلی كم نبايد حاصلت باشد

حالا كه اينقدر از تلاطم خسته‌ای، برگرد
اما اگر خاكی بخواهد ساحلت باشد

تا وقت مردن روی خوشبختی نمی‌بينی
تا درد و رنج آغشته با آب و گِلت باشد

احساس غربت می‌كنی وقتی كه شوقی نيست
حتی اگر يک‌عمر جايی منزلت باشد

اصلاً بگو كی در ازای شعر نان داده
يا خنده‌ای، حرفی كه شايد قابلت باشد؟

از گفتنی‌ها با تو گفتم، بعد از اين بگذار
دست خودِ ديوانه‌ات يا عاقلت باشد

امروز و فردا می‌كنی، امروز يا فردا
يک‌دفعه ديدی وقتِ مُهر باطلت باشد

بر شانه‌هايت باز دنبال چه می‌گردی؟
انگيزه‌ی پرواز شايد در دلت باشد…

مهدی فرجی