تقدیر، نه در رمل نه در کاسه‌ی چینی‌ست
آینده‌ی ما دورتر از آینه‌بینی‌ست
آینده‌ی ما دورتر از آینه‌بینی‌ست
ما هرچه دویدیم، به جایی نرسیدیم
ای باد! سرانجام تو هم گوشه‌نشینی‌ست
از خاک مرا بُرد و به افلاک رسانید
این است که من معتقدم؛ عشق زمینی‌ست!
یک لحظه به بخشایش او شک نتوان کرد
با این همه تردید، در این باره یقینی‌ست
شادم که به‌هرحال به یاد توأم، اما
خون می‌خورم از دست تو و باز غمی نیست…
فاضل نظری
