راهی به هیچ صحن و سرایی نداشتم

من شهروند شهر فراموش بوده‌ام
در ذهن هیچ آینه جایی نداشتم

غم‌های عالم آمده بود از چهار سو
اما چراغ راهنمایی نداشتم

پا گیج بود و دست به هر سو که می‌گریخت
ظلمت ادامه داشت، عصایی نداشتم

همزادهای بختکی‌ام در گلوی من
فریاد را زدند، صدایی نداشتم

شب را شبیه شاخه‌ی بی‌نغمه زیستم
دیگر بریده بودم و نایی نداشتم

کم کم تمام روزنه‌ها بسته می‌شدند
یعنی که خوف بود، رجایی نداشتم

دست غریق بودم و کارم تمام بود
ای وای اگر که دست دعایی نداشتم

سید حسین میری