به تب و لرز تلخِ تنهایی، به سکوتی که نیست عادت کن

سعی کن وقتِ بی‌کسی‌هایت، گاه لبخند کوچکی بزنی
فکر فردای پیری‌ات هم باش، گریه هم می‌کنی قناعت کن

زندگی می‌رود به سمت جلو، تو ولی می‌روی به سمتِ عقب
شده‌ای عضوِ «تیمِ تک‌نفره»، پس خودت از خودت حمایت کن

بینِ تن‌های خالی از دلِ خوش، هی خودت را بگیر در بغلت
دزدکی با خودت برو بیرون و به تنهایی‌ات خیانت کن

گرچه خوکرده‌ای به تنهایی، گرچه این اختیار را داری
گاه‌وبیگاه لذت غم را با رفیقانِ خویش قسمت کن

شعر، تنها دلیلِ تنهایی ست؛ هر زمان خسته شد دلت، برگرد
ماشه را سمتِ دفترت بچکان، شعر را تا همیشه راحت کن

امید صباغ نو