یارب توئی که لایق حمد و ستایشی

دل تیره شد چو شام سیاه بدون ماه
یارب بده به یاد قشنگت جلایشی

من راضیم ز هرچه که خواهی مرا شوم
حقا بود صلی ی رحمت تو یک نوازشی

بخشا مرا به عظمت ذات مقدست
این عذر بندگیست، خدایا نه خواهشی

یارب بساز خانه ای دل را مکان خویش
جز مهرتو به غیر نیابم گرایشی

روشن شود قلوب بشر از حضور تو
به به عجب تلأ لؤ نور و چه تابشی

تنها تویی که مونس تنهایی منی
والا ترین بهانه ای طبع سرایشی

محمد خردمند