در سال 1304 در دوره حکومت رضا خان، همراه خانواده خود به مشهد مهاجرت کرد و چندی بعد در حوزه علمیه این شهر به تحصیل مشغول شد و از محضر شخصیت‌هایی چون «میرزا محمد کفایی»، «شیخ محمد تقی ادیب نیشابوری»، «سید صدر دین صدر»، «شیخ علی اکبر نهاوندی» و «شیخ هاشم قزوینی» بهره برد.
در سال 1314 در قیام مسجد گوهرشاد مشارکت فعال داشت که توسط حکومت رضا خان مورد تعقیب قرار گرفت و به افغانستان فرار کرد و در شهر هرات اقامت اختیار کرد.
در سال 1332 به فعالیت سیاسی و مبارزه بر علیه رژیم شاهی در افغانستان روی آورد و حزب سیاسی تشکیل داد و در سال 1339 بعد از شکست قیام همراه با جمعی دیگر از یاران خود دستیگر و مدت 15 سال در زندان دهمزنگ کابل زندانی بود.
در سال 1346 و بعد از آزادی از زندان فعالیت و مبارزات اصلاح طلبانه را پی گرفت و به کشورهای ایران، عراق و سوریه سفر کرد تا علما و حوزه‌های علمیه را در جریان وضعیت مردم افغانستان قرار دهد.
در نجف با علما و مراجع تقلید شیعه مانند امام خمینی(ره) دیدار کرد و بعد در سفر به ایران مورد استقبال علما و مردم ایران قرار گرفت و در سفر به شهرهای قم و مشهد با علما و مراجع به گفت‌وگو پرداخت و آنها را در جریان وضعیت مردم افغانستان قرار داد.
سرانجام چند ماه بعد از بازگشت به افغانستان در 24 سرطان/ تیر سال 1347 به طرز مشکوکی در بیمارستان علی آباد کابل به شهادت رسید.
