همیشه رنگِ لباسِ تو آبیِ تیز است

ستاره‌گان عطش‌آلوده‌آهوان و تو آب
هوای برکۀ آغوشِ تو دل‌انگیز است

ستاره‌گان همه برگ ‌اند و مرمرین حوضی
فتاده‌ اند به چشمانِ توکه پاییز است

افق افق تو به خورشید نسبتی داری
نسیمِ صبحِ حضورت سپیده‌آمیز است

تو کهکشانِ کرستالی‌ای و من هیچم
تو آسمانِ بلورین و خاک ناچیز است

تو خانه خانه نشاطی و خانه خانه غمم
اگر چه فاصلۀ ما به قدرِ دهلیز است

هراتِ حوصله‌ام برج برج، می‌ریزد
شکیبِ بلخِ دلم پای‌مالِ چنگیز است

تمامِ فلسفۀ تلخِ زنده‌گی، شاید
دو پایه چوکیِ خالی کنارِ یک میز است

صادق عصیان