در کوچه، زیرِ پُل، وسطِ جاده، جای کار

در کوچه، زیرِ پُل، وسطِ جاده، جای کار
هرجا دلِ سیاهِ تو شاد است، بم گذار!
“شمشادهای سرخِ خیابانی” ایم ما
خو کرده با هوای سم‌آلودِ انفجار
هم تیره‌ی شقایق و از نسلِ لاله ایم
سر می‌کشیم از دلِ خونین‌ترین بهار
پروانه‌های سوخته را باد می‌برد
فانوس روشن است که می‌ماند استوار
پیش از ظهورِ جهلِ شما نیز دیده ایم
شب‌های پُرمخاطره و روزهای تار
دنیا فرشته‌خو شدن امید کرده، لیک
آدم نمی‌شوید شما دیوهای هار
لعنت به اشتیاق فراوان تان به مرگ
نفرین به فکر و فلسفه‌ی تان در انتحار!

صادق عصیان

Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *