به فال و فلسفه بحرانِ خانه حل نشود

تمامِ کوششِ عالم عبث بود، مردُم!
اگر به میل و مرادِ شما عمل نشود

به گفت‌مانِ صمیمانه می‌توان دل بست
به حرفِ مفت وگپِ پوچ وکَل‌مَکَل نشود

زمین چو کاسۀ زهر است در حوالیِ ما
زمان به کامِ اهالیِ ما عسل نشود

بهار ـ زاغ و زمستان نرفته ـ ممکن نی‌ست
گل وگیاه نرویند تا حَمَل نشود

وطن! قصیده شود قصّۀ غم‌انگیزت
مگر، چرا به هوای خوشت غزل نشود؟

صادق عصیان
از کتابِ “فراخوان”