به طریق انتظارت نگه از وفا نشسته
به رهی تو آرزویی به امید ها نشسته
ز سراغ رنگ غیری اثری کجا نشسته
به غبار این بیابان نه نشان پا نشسته
به بساط نا توانی همه نقش ما نشسته
ز خرام جلوه جانا چو تو سر کنی قیامت
برداز خودم تماشا به غبار موج حیرت
ندهد بهار ما گل رنگ و بو ز راحت
به تسلی مزاجم مکش ای سپهر زحمت
که به صد تحیر اینجا نگهی ز پا نشسته
به جز عالم تمنا نتوان قدم زد آسان
بهر آرزو در اینجا نتوان قدم زد آسان
به ره نشاط دنیا نتوان قدم زد آسان
به طریق راستی ها نتوان قدم زد آسان
که نی از گره درین ره به هزار جا نشسته
به ره تو شوق افزود ز نگاه ناتوانی
نکشیده ام من از دل به جز آه ناتوانی
نه بود به غیر حسرت به پناه ناتوانی
به مقام انتظارت سر راه ناتوانی
دل بینوا ندانم به چه مدعا نشسته
نروی ز خویش هرگز به فسون چشم جادو
نشوی بهانه غافل ز کمین فتنه ای او
چو ز مکر و حیله دشمن به فتادگی کند رو
نخوری فریب عجزش چو عدو زند دو زانو
که به قصد جان تفنگی به سر دو پا نشسته
طرب جهان کسی را به هوس تمام نبود
نه دمیده صبح اینجا که غبار شام نبود
چه کنیم شوق عیشی چو به دست جام نبود
چه زنیم لاف ترکش چو جهان به کام نبود
نتوان فشاند دامن به غبار نا نشسته
به وفای تو بجز جان نتوان گذشت بیدل
چو جرس ز شور افغان نتوان گذشت بیدل
ز خیال لعل جانان نتوان گذشت بیدل
ز خط عذار خوبان نتوان گذشت بیدل
که غبار ها درین ره به امید ما نشسته
نویسنده: میر هوتک خان پوپل زایی افغان
به کوشش: فهیم هنرور
عشق آباد، ترکمنستان
برای ویبسایت شعرستان
