از زندگــــی و از غم ایام خستـــــه ا م

از زندگــــی و از غم ایام خستـــــه ا م
از زاد روز خـویش به ناکام خستـه ام
زادم بسال چند ؟ به جوازایی مبهمـی
از سال و ماه مبهم و بی نام خســته ام
عمرم ز سی گذشت و یکی دیگر پی اش
از روز هـــــا و از شب و از شام خستـــه ام
جـــوزا که ماه گـــرم و تب آلود و خستـــه ایست”
از گرمـــــی و کثافت اش هـــــر بام خستــــه ام
از مریــــــــــم و مسیح و ز فرعــونیان مصــــــــر
یـــــــــــــــــکبار هم نگفتم از اسلام خسته ام
چــــون لاله هـــــای دشت و بیابان تشنه ای
داغم بدل نشستــه از آ لام خستـــه ام
از آسمان و ماه و ز سیل ستاره هــا
از کوثر از باده و از جام خستــه ام
از چشم دل سیاه خودم در تمام عمر
از چشم سبز و ظاهر آرام خسته ام
از اتفاق سادهء جـــوزای سا ل پا ر
از دشمــن و اهریمن خود کام خسته ام
از هــــر چی شاعری بجهان بود یا کـــــه هست
از( مو لــوی) و( حافــظ) و( خیــام) خستـــــــه ام
از شعـــر ها و از غـــزل و عاشقانــــــه هــــا
از وحشــــــی ستمگر بد نا م خستـــــه ام
زادم که خار چشم عزیزان خود شوم
(مژگان ساغرم ) من از این نام خسته ام

مژگان ساغر شفا