تویئ چو بلبل شیرین سخن نه وای بتو
طلا یه د ا ر ز تو ا نجمن نه و ا ی بتو
ترا ست منز لت شعر ی ز با ن د ر ی
خموش پیش تو هر مردوزن نه وای بتو
تو یار و یاور شبها ی بیدلان شده ای
گر فته رنگ زتو صدچمن نه وای بتو
مراست با تو سخن باز از نشیب و فراز
زمن تو گوش بکن این سخن نه وای بتو
شبم بگوشه قفسم (یار) بس غم انگیز است
که وای سخت شدم بی وطن نه و ا ی بتو
غم زمانه چنان بر دلم نشسته که (یار )
د ر ید ه ا ست بتن پیرهن نه وای بتو
به ساغر تو بود وا ی وای باد به ا و
نه وای باد بتو( یار )من نه وای بتو
مژگان ساغر شفا