و آتش چنان سوخت بال وپرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
به دنبال دفترچه خاطراتت
دلم گشت هر گوشهٔ سنگرت را
و پیدا نکردم در آن کنج غربت
به جز آخرین صفحه دفترت را
همان دستمالی که پیچیده بودی
در آن مهر و تسبیح و انگشترت را
همان دستمالی که یک روز بستی
به آن زخم بازوی هم سنگرت را
همان دستمالی که پولک نشان شد
و پوشید اسرار چشم ترت را
سحرگاه رفتن زدی با لطافت
به پیشانی ام بوسهٔ آخرت را
و با غربتی کهنه تنها نهادی
مرا آخرین پارهٔ پیکرت را
و تا حال می‌سوزم از یاد روزی
که تشیع کردم تن بی سرت را
کجا می‌روی ای مسافر، درنگی
ببر با خودت پارهٔ دیگرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
به دنبال دفترچه خاطراتت
دلم گشت هر گوشهٔ سنگرت را
و پیدا نکردم در آن کنج غربت
به جز آخرین صفحه دفترت را
همان دستمالی که پیچیده بودی
در آن مهر و تسبیح و انگشترت را
همان دستمالی که یک روز بستی
به آن زخم بازوی هم سنگرت را
همان دستمالی که پولک نشان شد
و پوشید اسرار چشم ترت را
سحرگاه رفتن زدی با لطافت
به پیشانی ام بوسهٔ آخرت را
و با غربتی کهنه تنها نهادی
مرا آخرین پارهٔ پیکرت را
و تا حال می‌سوزم از یاد روزی
که تشیع کردم تن بی سرت را
کجا می‌روی ای مسافر، درنگی
ببر با خودت پارهٔ دیگرت را
محمد کاظم کاظمی
