کم‌کم رسیده است به پایان خود جهان
حتا گرفته است زمین، دست آسمان
آری تو رفته‌ای و قیامت شده به پا
رنجی‌ست در درون من و در دل زمان
تو آمدی که زنده‌گی‌ام را کنی دگر
تو می‌روی که زنده‌گی‌ام را دهی تکان
رفتی و بغض راه گلوی مرا گرفت
جای هزار حرف، فقط گفتمت: بمان!
این دختری‌که رنج خودش را نشان نداد
این دختر، این پرنده‌ی بی‌نام و بی‌نشان
هرگز نگفته‌ای که برای چه می‌روی
شاید دلت گرفت از این شهر بی‌زبان
شاید دل تو سوخت به سرباز عاشقی
شاید زنی که زنده‌گی و رنج آب و نان…
شاید به جای ابر بهاران گریستی
شاید دلت گرفت به مرگ پرنده‌گان
آری دلت گرفته قیامت شده به پا
کم‌کم رسیده است به پایان خود جهان!
حتا گرفته است زمین، دست آسمان
آری تو رفته‌ای و قیامت شده به پا
رنجی‌ست در درون من و در دل زمان
تو آمدی که زنده‌گی‌ام را کنی دگر
تو می‌روی که زنده‌گی‌ام را دهی تکان
رفتی و بغض راه گلوی مرا گرفت
جای هزار حرف، فقط گفتمت: بمان!
این دختری‌که رنج خودش را نشان نداد
این دختر، این پرنده‌ی بی‌نام و بی‌نشان
هرگز نگفته‌ای که برای چه می‌روی
شاید دلت گرفت از این شهر بی‌زبان
شاید دل تو سوخت به سرباز عاشقی
شاید زنی که زنده‌گی و رنج آب و نان…
شاید به جای ابر بهاران گریستی
شاید دلت گرفت به مرگ پرنده‌گان
آری دلت گرفته قیامت شده به پا
کم‌کم رسیده است به پایان خود جهان!
تمنا توانگر
