مــن مقتدی خـویشم، کس نیست امام مـــــن
بادار ندارم مـــــن، کسن نیست غلام مــــن
از روی و ریا رستم، تا قبلهء خود هســــتم
رو ســـــوی دل آوردم، آنجاست مقام مـــن
آداب رکـــوع مــــــن، خم کردن زانونیست
بر ســـــینه نهادن دست، نبود به قیام مــــن
من چشمهء خورشــیدم، نه ماه فروغ اندوز
محتاج به ساقی نیست، پر بودن جام مـــــن
چــــون ثا بت وســــــیاره، بر جایم و آواره
بر جبههء هر کوکب، ثبت است دوام مــــن
با عابد فـــــرزانه، از دور اشـــــــارت کن
بر عارف دیوانه، بفرست ســـــــلام مـــــن
ایکاش نمی بودم، انســـــــــان که نمیگردید
اندیشه مـــــن پخته، در فطرت خام مــــــن
” اقبـــال ” غلامی بود، در بند امــامی بود
مـــن بنده آزادم، کس نیست امـــــــام مــــن
پژواک ندای خــــود هستم نه صـدای غیر
“پژواک” جـــوانان را، این است پیام مـــن
عبدالرحمن پژواک
