نيمه شپه را وخته کوټې ته يوه نجلۍ
پاکه لکه ګل او رمنده لکه هوسۍ
ملا باندې يې ځوړنده، د څڼو توره توره
شونډو نه يې سره برېښنا خوره د خونکارۍ
نبض د ځوانۍ يې، خوځاوه کميس په تن کې
هسې چې بهيږی ،سپينه وريځه په سپوږمۍ
تي يې په زانګو د اوسيلو کې ښکته پورته
هسې خوځيدل لکه په موج جوړه هيلۍ
غېږ يې پرانيستې لکه ګل د سبا باد ته
خوله يې له خندا نه، ډکه کړې وه مستۍ
سترګو ته يې ميوو و ورکړى رنګ د وينو
ليږ را غونډې شوې، تنګې شوې، خندنۍ
راغلله ورو ورو لکه دانه بيړۍ ساحل ته
تللې له خپل ځانه مستانه اوليونۍ
ورانه له خندا شوه، وې يې ګوره لېونيه
نه بل تل ځواني وې، نه شراب او نه شهۍ
وتړه کتاب، شيشه را واخله د شرابو
ځغلي زه يې وينم يو په بل پسې ګړۍ
نيسه مې په غيږ کې هسې نه چې خوب مې يوسي
وړى را نه واک دى د شرابو بيخودۍ
ما په شرمېدلي اواز وويل افسوس دی
نه لرم توفيق ستا د لبانو د ګرمۍ
زه د وچو دښتو لمر وهلی پوونده يمه
چېرې وچ اغزى، چيرې د ګل تازه غوټۍ
شرم را ته برېښي چې دې خوله په شونډو کېږدم
څاري مې د ولس سترګې لا يوه ګوله ډوډۍ
زه لا روږدی نه يم په محفل د ښاپيرو کې
خېږي مې له زړه نه لا فرياد د غريبۍ
نه ښايي رستم ته چې روان شي د مجنون په لار
زه يو مجاهد يم چيرې زه چېرې شهۍ
سلیمان لایق
