در كوچه

دستي به روي ميزِ پراگنده اش كشيد
هر چيز را به جاي خودش جمع و جور كرد

«شايد… نه اشتبا… چرا؟» ناگهان گريست
از چشم خويش عينك خود را كه دور كرد

در كوچه كوچه بوي جنون بود و بوي خون
از پشت شيشه ديد كلاغي عبور كرد

در خود شكست از غم و امّا به هيچ كس
هرگز نگفت شوق شكستن چطور كرد

شاعر دو باره زد به خيابان و سايه اش
خود را در ازدحام سرك گم و گور كرد

اسدالله عفیف باختری