در وا زه های بستة تقو یم

به عنکبو ت بگو ئید
به آن ز بان که به جز را و یا ن باد ند ا نند
نسیج هستی خو یش
جذ ا م هند سی خط و سطح و فا صله را
به هر کر ا نه به گستر
میا ن زا ویة لحظه های تشنة صبح
و بر صحیفة دیو ار های سبز بشا رت
ر و ا ن خا نة ما بار گا ه فتح تو با د
اگر به نیمه شبی د ید ی
که د ر گر یز شبیخو نیا ن منطق نور
شکیب خا نه نشینا ن ـ سکو ت پر د ه گیا ن ـ
به گوش پنخر ه ها گفت
صد ای نظم نجا بت خمو شتر با دا
و د ست فا جعه نو زا د بذ ر را بطه را