درنگ بیجا

درنگ بیجا
به کف آرد بهـــــاری ازحنـــــــــــــــــای نیم رنگ او
اگـــــــــر افتد دل افسرده ام روزی بـــــــه چنگ او
که می دانست این اعجـــــــــــــــاز از آیینۀ رویش
کــــه روشن گشت چشم ما سیه روزان ز زنگ او
زمرهـــــــم داری بی درد یاران سوختــــــــم یارب
به زخـــــم من رسد بوی گلی یعنی خــــــدنگ او
شتابی داشت شوخی پیش از این در کشتنم باری
نمی دانم مــــــرادش چیست زین بیجــــــا درنگ او
شگفتم دل زیاد سرمه سا چشمی چو گل “بسمل”
چه خـــــــــوب آخر به درد شیشۀ من خورد سنگ او
محمد انور بسمل