عرس مجنون

عرس مجنون
شانه را تا آشنـــای زلف جانـــــان کــــــرده اند
خاطر آشفتــه مــــــارا پریشــــــان کـــــرده اند
خانهء مردم خراب ازگــــردش چشمـــان اوست
با فلک ناحق مــرا دست و گریبـــــان کرده اند
سرکشیده لاله هـــا از خــــــاک میدانی چـــــرا
عرس مجنون است صحرا را چراغان کرده اند
دیدن آیینـــــه رویــــان ازصفـــا طوطی صفت
درجهان سادگی مــــــارا سخنـــــدان کــرده اند
کـــــــور مغزنــــــد و نمیدانند کـــــــز بیدانشی
داغ دشت بیخودی را لاله عنـــــوان کــرده اند
در بهــــــار حســــــرت ازگلهـــــــای داغ آرزو
سینــــهء درد آشنـــــای مـن گلستــان کرده اند
من نه تنهـا ز آتش رشـک رقیبـــــــان سوختم
داغ بر بـــــالای داغــم لاله رویـــــان کرده اند
از کس دیگــــــر نباشد شکـــوه من حیدری
اینقـــدر زار و پریشانـــم نکویـــــان کــرده اند
نجم العرفا حيدري وجودي