من کیستم به عشق تو از خود رمیده ای

من کیستم به عشق تو از خود رمیده ای
دامن زعیش و نوش جهان درکـشیده ای
بیتاب تر ز لجّه ی سیماب در کفــــــــــــی
آزرده تر ز عــــــاشق هـــــجران کشیده ای
دَور ِ زمـــان به یاد ندارد دگــــــــــر چو من
دلـــــــــــــداده ی ستمزده ی رنج دیده ی
یک دل که داشتم به هزاران فریب و ناز
از کف ربود، شـــــــاخ ِ گل ِ نو رسیده ای
بیچـــــــــاره دل به آن خم گیسوی ِ تابدار
افتاده چون مســـــــافر ِ گژدم گزیده ای
فـــریا د ، دوستان که ز دست فراق یار
گردید دل چو بسمل ِ در خون تپیده ای
رسوا ترا چه کار به این سرو قامــتان
استی تو شخص عاجز قامت خمیده ای
محمد افضل رسوا