نبضش سکوت کرده و بی دم نشسته است
این باغ در کشاکش ماتم نشسته است
جغدان به شاخه های بلندی زد آشیان
گنجشککان به سیطرهی غم نشسته است
آنکس که نان نداشت غم و آن که سفره داشت
گویی بر آب و دانه ی شان سم نشسته است
پرسیدم از چمن که چرا شب نمی و گفت
اشک است در قیافهی شبنم نشسته است
گیرم بهار آمد و کی می توان گرفت
از قلب لاله داغ که پیهم نشسته است
شهلا دانشور
این باغ در کشاکش ماتم نشسته است
جغدان به شاخه های بلندی زد آشیان
گنجشککان به سیطرهی غم نشسته است
آنکس که نان نداشت غم و آن که سفره داشت
گویی بر آب و دانه ی شان سم نشسته است
پرسیدم از چمن که چرا شب نمی و گفت
اشک است در قیافهی شبنم نشسته است
گیرم بهار آمد و کی می توان گرفت
از قلب لاله داغ که پیهم نشسته است
شهلا دانشور
