طوری برای هستی و عـــــریانی ات نبود؟
باور بـــــه آفتاب صــــدا در دلت شگفت؟
وقتـی هوا درون نفس هات شعــــر گفت؟
تو آن تـــــرانه ای که صمیم صدا شـــــدی
در عاشقـــانـــــه های زمانه رهـــــا شدی
در ریشه هــــا زمین تـــــو بودم جــوانه را
همـــــواره همصـــــدای تو بــودم ترانه را
با تـو تمــــام خانه پر از اعتمـــــاد محض
این آشیـــــانه از تو همه اعتقـــــاد محض
شک در زمین بــــــاور من بر نمیـــــدهد
یاسی نمـــــای زرد بــــــه باور نمیــــدهد
ای آتش خمــــــوش شده بر دلـــــــم بتـاب
اینک درخت، طور، بیرون آی از حجاب
من خسته ، تـــــو نشستـــه به اندوه تلخ ابر
من تشنه تو شکسته به دریـــــــای تند صبر
این سینه از حضـــــــور تو شاداب میشود
خـــــورشید می شود ز تو پُر تاب میشود
ای عشق آسمـــــان تــــــــرا من ستاره ام
ای عشق بیکـــــران تـــــــرا من کناره ام
ای عشق در گلـــــــــــوی تـو آواز میشـوم
از ابتـــــــدای روشنت آغـــــــاز میشـــوم
من طــورِ تو درختِ تو، آتش به سینه تو
من سنگِ تــــــو، توانِ مرا آبگینه تـــــــو
موسای عاشقانگـــــــی لحظه هــــــا تویی
در انکســـــار آیینه ها تا رهـــــا تـــــویی
ای عشق من صــــدای تو هستم ترانه شـو
من موج تو ، تلاطـــــم تو ، تـو روانه شو