زمین برفی پاکـــــم پر از جـــوانه شوم

زمین برفی پاکـــــم پر از جـــوانه شوم
نگین نـــــور به انگشتر زمــــــانه شوم
شکــــــوه لحظۀ دیــــــدار در نگاه کشم
نشاط آبی دریـــــــای بیکـــــرانه شـــوم
ز فصل سـرد سکوت تو رخت می بندم
به آستـــــان صدا شعـــــر عاشقانه شوم
میان بستر چشمت زنی خـزان شده است
بهـــــار روشن چشــــــم ترا نشانه شوم
بخوان که دختر فریاد های من عمریست
نشسته منتظـــــرم تا شط تــــــرانه شوم
ستـــــاره هـــــای شبم را به آفتاب دهم
سپیده هـــــای ســــــرود ترا بهانه شوم
پرنـده هــــای پریشان واژه گـــــــانم را
به اعتمــــاد صدای تــــو آشیــــانه شوم