ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ – حکایت های کهن

ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ، ﺷﺎﺧﻪ‌ﺍﯼ ﻣﻐﺮﻭﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ، ﺑﺮﮒ‌ﻫﺎﯼ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﮐﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ.
ﺷﺎﺧﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺩﻣﻨﺸﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ‌ﺑﺮﺩ.
ﺑﺮﮔﯽ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺗﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ، ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺎﻍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ‌ﺑﺮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮒ ﺁﻥ، ﺍﺯ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ، ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﺑﻴﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻐﺮﻭﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﯽ‌ﺩﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ. ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺮﮒ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﮔﻔﺖ: «ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﭼﻴﺰﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﻭﺍﻫﯽ ﭘﺮﺩﻩ‌ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ‌ﻧﮕﺮﺕ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﻴﺎﺗﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ.
Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *