حکایت ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺮﺭﻭ – حکایت های کهن

ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺮﺭﻭ
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺩﺭ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﯼ ﺑﺨﯿﻞ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﭘﺎﺩﺍﺷﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮﺩ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺸﺪ. ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﺳﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻌﺮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻧﮑﺮﺩ. ﺷﺎﻋﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻧﺸﺴﺖ.
ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ! ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﺮﺩﯼ، ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﮐﺮﺩﯼ، ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ؟ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻤﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ! ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﺍﺷﯽ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪ.
Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *