پندی ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ – حکایت های کهن

ﺍﺳﺘﺎﺩﯼ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﻮﺭﺳﺘﻪ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﮐﻨﺪ.
ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﺍﻥ ﺭﺍﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ٬ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ .ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺑﺮ ﮐﻦ.
ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻮﺷﯿﺪ ٬ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ.ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ:
ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ﺯﺷﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﮐﯿﻨﻪ ٬ﺣﺴﺪﻭ ﻫﺮﮔﻨﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺛﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ٬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﻮﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ٬ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﻥ ﺭﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮐﻨﯽ٬ﻭﻟﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﯼ٬ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﻮﺩﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺟﺎﻧﺖ ﺭﯾﺸﻪ ﺯﻧﺪ.ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺍﻧﺮﺍ ﺑﺮﮐﻨﯽ ﻭ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﯼ.
Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *