چنـدی دل دادم و فغـــان کردم

چنـدی دل دادم و فغـــان کردم
طالــــع و بخـــت امتحـان کردم
گــــردی ره بـرده آسمان کردم
نو بهــاری خـودم خــــزان کردم
حیف صــد حیف دستیـــاری کو
آشنـــــایی و غمگســـــاری کو
*****
روزگــــــارِ بلنــــد و پست ببین
حاصــلِ رنج و مزد شست ببین
ســرنوشتِ بَد و شکست ببین
همــه از دستِ بت پرست ببین
گل ز بختــــم چـو خار می روید
درد و غــــــم آشـــکار می روید
*****
چون میء کهنـــه در سبوی من
عطـــر تـــــازه، گلی شبوی من
زخـــم رخســـاره ای عدوی من
ســــرو انـــدر کنـــــار جوی من
چه شد آن وعـــده ها و پیمانت
بمن آن عشقِ پـــاک و ایمــانت
*****
کهکشانی و بـــا صفــــا باشی
قطـــــراتِ مـــیء بقــــا باشی
من نمــی گویمت خـــدا باشی
انـــدکی مهربـــان به مـا باشی
ای تـــــوان بخــش نـــورِ ایمانم
لعــــل یکدانــــه ای بدخشــانم
*****
خاک من تشنـــه کـــام مقدّم تو
فکر من هــــر کجــا مجســم تو
به لبـــم وردی نـــامِ اعظــــم تو
سینـه ای من نشسته درغم تو
من به راهــــی تــو انتظار شدم
معطـــلِ دیــــدنِ بهــــــار شدم
*****
تو نگویـی به عشـق خام هستم
یـــا به رنـــج زمانــــه رام هستم
من که هم زخــم و التیام هستم
همچو شمشیــر در نیام هستم
تابــکی دور، دور رفتـــــن هـــــا
تابــکی غنچـه ناشگفتـن هـــــا
*****
خبــــــــری آمـــدن برایـــــم دهِ
شیمـــه در جـــان بینوایــــم دهِ
ای طبیبــــم بیــــا شفایــــم دهِ
داروی درد بـــی دوایـــــــــم دهِ
لطـف بنمــــــا و مهـــربانی کن
رفـــعِ این رنــــج و بدگمانی کن
*****
دل در اینجـــــا به انتــظاری مُرد
گـــل زیبــــای نــــو بهــاری مُرد
دَمـی آن عکـس یــــادگاری مُرد
صیـــــد آشفتـــه و شکاری مُرد
حاصل از عمــــر درد و ماتم شد
بدلم غصـــــه هــــای عالم شد
*****
بجهـــان نیست چون تــو دُر دانه
خود کشی، حق پرستـی بیگانه
مجلــس آرایـــــی مست رنـدانه
میزنـــــم بـــــاز زلـف تـــو شانه
قسمتـــم باز گـــر شود محمود
میکنم همرهی تو گفت و شنود

جمعه اول حوت ( اسفند ) ماه 1393 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 20 فبروی 2015 میلادی
ســـــرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/ افغانستان