چه شد از من ِ بینوا میگریزی
چو شاهی ز فقر گدا میگریزی
نکردم خطا نابجا میگریزی
تو ای هوای من کجا میگریزی
چه کردم که بی اعتنا میگریزی
****
فتادم بدامت چو مرغ چمن
تو گشتی بمن دلبر و هموطن
شود باز گردیم ما هم سخن
خدا خواست پیوند عشق تو با من
ز من یا، ز کار خدا میگریزی
****
تو خون جگر از دو چشمم فشاندی
بلای دو عالم بجانم کشاندی
دل مهربانم بصد غم رساندی
چرا گرم خواندی چرا سرد راندی؟
چرا لطف کردی چرا میگریزی
****
بگو تابکی این سکوت و خموشی
بمن سرد و با مدعیان بجوشی
به بیگانه تاکی مرا میفروشی
نداری چو تاب وفا رو بپوشی
ندانی چو قدر ِ مرا میگریزی
****
من آنهم که خاک رهت را ببویم
بهر جا که باشی من آنجا بپویم
بنازم قهری ترا تند خویم
نگویم دیگر از محبت نگویم
چو طفل مریض از دوا میگریزی
****
به صید دو چشمان تیزم گرفتی
به سرخی لب، باده ریزم گرفتی
به عشوه و ناز و ستیزم گرفتی
به بیگانه بودن عزیزم گرفتی
چو اکنون شدم آشنا میگریزی
****
تویی نور دیده و بر من عزیزی
ز من تابکی اینچنین می پرهیزی
به اینکار خود برسرم خاک بیزی
بمن همچنان با قضا می ستیزی
ز من همچنان کز بلا میگریزی
****
به جانت که جان و دلم می ربایی
منم بر تو کاه و توام کهربایی
منم چون سکندر تو آب بقایی
چو با خنده گویم برو دلربایی
چو با گریه گویم بیا میگریزی
****
شوی تاکی هم فکر و همدست کودک
عزیزم جوان گشتی یا هستِ کودک
به بازی مشو هیچ پیوست کودک
ز دست من آنگونه کز دست کودک
چو پروانه ی بی صدا میگریزی
****
رسان هرچه خواهی رسانی گزندد
گر این است هم رسم و راه و روندد
برویت کجا این دلم در ببندد
بمن عشق درد و بلا می پسندد
ز من بهر چه ای بلا میگریزی
****
شدم زار و، واله و حیران چشمت
اسیرم نمودی به زندان چشمت
ندارم طاقت، مگردان چشمت
ز چشم من ای من به قربان چشمت
چنان قطره ای اشکها میگریزی
****
چه غم ها که از عشق، بر دل ببردم
چرا همچو لاله قدح خون نگردم
همین قلب “محمود ” بود و نمُردم
فدای گریز و ستیز تو گردم
که چون کبک شیرین ادا میگریزی
سه شنبه 04 سرطان 1392 هجری خورشیدی
که برابر میشود به 25 جون 2013 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل/افغانستان
