چه غم وقتی جهان از عشق نامی تازه می‌گیرد
از این بی‌آبرویی نام ما آوازه می‌گیرد
من از خوش باوری در پیله‌ی خود فکر می‌کردم
خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد
به روی ما به شرط بندگی در می‌گشاید عشق
عجب داروغه‌ای! باج سر دروازه می‌گیرد
چرا ای مرگ می‌خندی؟ نه می‌خوانی! نه می‌بندی!
کتابی را که از خون جگر شیرازه می‌گیرد
ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد
از این بی‌آبرویی نام ما آوازه می‌گیرد
من از خوش باوری در پیله‌ی خود فکر می‌کردم
خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد
به روی ما به شرط بندگی در می‌گشاید عشق
عجب داروغه‌ای! باج سر دروازه می‌گیرد
چرا ای مرگ می‌خندی؟ نه می‌خوانی! نه می‌بندی!
کتابی را که از خون جگر شیرازه می‌گیرد
ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد
