آن بالا

آن بالا
داشتم با ناهار
یک دو پیمانه از آن تلخ، از آن مرگابه
زهر مارم می‌کردم
مزه‌ام لب گزهای تلخ و گس ِ با همگان تنهایی
پسرک
– پسرم –
در سکنج ِ دو ردیف ِ قفسکهای ِ کتاب
رفته بود آن بالا
دست‌ها از دو طرف وا کرده
تکیه داده به دو آرنج، گشوده کف ِ دست
پای آویخته و سر سوی بالا کرده
مثل یک مرد که بر دار ِ صلیب
یا گر باید هموار بگویم، شاید
مثل یک چوب ِ نه هموار ِ صلیب
خواهرش گفت:
“بیا پایین، زردشت!”
مادرش گفت:”بیا پایین مادر!
وقت خواب است، بیا، من خوابم می‌آید”
“من نمی‌آیم پایین، من اینجا می‌خوابم”
– گفت زردشت ِ صلیب –
“من همین بالا می‌خوابم”
من به او گفتم یا می‌گفتم می‌باید:
“تو بیا پایین، فرزند!
پدرت آن بالا می‌خوابد”
یا شاید:
“پدرت آن بالا خوابیده ست!”