مه من بخت نکو فال دارد

سمه من بخت نکو فال دارد
ميان طاق ابرو خال دارد
بود زيبا جوانی چشم بد دور
به کف مينای مالامال دارد
نهال قامتش در اعتدال است
دو تيغ ابرويش دنبال دارد
سخن بسيار کم گويد به مجلس
کلام وی به سنجش تال دارد
غريب و بی نوا نبود نگارم
به خود سيم و زر و اموال دارد
به دنيا احتياج کس نباشد
به پايش بوت و بر سر شال دارد
نگويی صاحب حال عشقری را
مگر اين رنگ قيل و قال دارد
همانست عشقری هرجا که بيني
به شانه شال چون ترپال دارد